Cyfrowe Repozytorium Antysemickich Narracji

„Nic nie napędza współczesnego antysemityzmu bardziej niż państwo Izrael. Gdyby to państwo zmieniło swoją politykę, antysemityzm w wielu swoich współczesnych aspektach by zmalał, a nawet zniknął” – to przykład pokrętnej narracji polegającej na odwróceniu relacji sprawca-ofiara. Nagle winę za antysemityzm ponoszą już nie antysemici, lecz Żydzi lub żydowskie państwo Izrael. Świat nieżydowski „tylko na to reaguje”, niezależnie czy chodzi o palestyńskich terrorystów, którzy prowadzą „walkę o wolność” przeciwko „syjonistycznym ciemiężycielom”, czy też ich zwolennicy w Europie i gdzie indziej, którzy nie chcą, aby odmówiono im prawa do „krytyki Izraela”, jak bardzo antysemicka by ona nie była. Adorno nazwał to „projekcją” - ofiara jest oskarżana o to, co ktoś inny robi lub zamierza zrobić.

Turecki islamista Necmettin Erbakan (1926 - 2011) twierdzi, że Żydzi (przez niego określani mianem „syjonistów”) ponad 5.000 lat temu zaczęli tworzyć własny porządek świata, aby kontrolować wszystkie pieniądze i pracę. To Żydzi zorganizowali krucjaty, a ponieważ kościół katolicki był przeciwny pożyczaniu pieniędzy, Żydzi stworzyli protestantyzm, aby móc zmusić wszystkich do pracy dla nich i wprowadzić kapitalizm. W ten sposób Żydzi kontrolują cały świat, z wyjątkiem kręgu islamu, i toczy się „walka dobra ze złem”, czyli walka pomiędzy Żydami a islamem.

Ogólnie rzecz biorąc, krytyka Izraela jest często nacechowana antysemickimi stereotypami i porównaniami do narodowego socjalizmu. Typowe cechy charakterystyczne to zamiana miejscami sprawców i ofiar oraz negowanie prawa Izraela do istnienia. Twierdzenie, że Izrael celowo morduje dzieci lub popełnia ludobójstwo na Palestyńczykach, jest popularną taktyką delegitymizacji państwa żydowskiego i powraca do starych antysemickich stereotypów, takich jak zniesławienie krwi i topos wyobrażonego "zbiorowego Żyda". W antysemityzmie, Żydom zawsze przypisywano pewne negatywne cechy. Od czasu powstania państwa Izrael są one często przenoszone również na Izrael. Izraelowi zarzuca się, że zagraża pokojowi na świecie. Nawet popularni niemieccy autorzy, jak Gräfin Dönhoff i Günther Grass, w swoich artykułach "Völkischer Ordensstaat Israel" (Narodowe państwo religijne Izrael) i "Was gesagt werden muss" (Co należy powiedzieć) nawiązują do tego negatywnego stereotypu.

"Führer Rzeszy Niemieckiej, wizjoner Nowej Europy, wraz z Evą Braun, popełnił samobójstwo 30 kwietnia 1945 roku o godzinie 15:30. W tym dniu, trzydzieści osiem lat później, my, greccy narodowi-socjaliści, staniemy prosto, składając wieczne pozdrowienie i uczcimy to minutą ciszy. W naszych sercach rozbudzi się wiara w słowa Führera i w ciągu jednego lub dwóch pokoleń sprawiedliwości stanie się zadość. W naszych sercach rodzi się wiara w zwycięstwo. Zwycięstwo będzie nasze. Zwycięstwo to będzie oznaczało zarówno narodowo-socjalistyczną kosmogonię, jak i klęskę truciciela wszystkich narodów, międzynarodowego judaizmu. Walka trwa, przyszłość należy do nas".